Gisterochtend zou ik een korte wandeling maken. Gewoon twintig minuten een frisse neus halen en daarna aan de slag met m’n ‘to-do’-list. Wat schrijven, wat voor mijn werk doen, voor mijn vrijwilligerswerk, voor de kinderen, het huishouden en een appeltaart bakken (manlief is jarig). Kortom: genoeg redenen voor een kort blokje.

Mijn korte wandeling werd echter niet kort. Tenminste, wel qua afstand, niet qua tijd. Ik kwam een paadje uit en werd opgemerkt door het hondje van een man die enkele meters voor mij liep. Het hondje wachtte om me te besnuffelen en haar baasje en ik raakten aan de praat.

De man was overduidelijk van Indische komaf. Zijn ogen waren zoals ik ze herinner van mijn oma. Zacht en in de vorm van een neerwaarts gekeerde halve maan met veel kraaienpootjes. Hij vertelde dat hij zijn hele leven honden had gehad, behalve in Indië. En door die woorden raakten we zomaar ineens aan de praat over Indië, Indonesië en de koloniale tijd. Hij vertelde over zijn familiegeschiedenis en ging daarbij een paar generaties terug. Sprak over zijn Nederlandse roots, die eigenlijk Duits waren. Over zijn Indische, of liever Javaanse roots. Daar werd het verhaal bijzonder. De man bleek af te stammen van de Sultan van Jogjakarta. Sterker nog, hij bleek zijn kleinzoon. Hij vertelde het zo gedetailleerd en precies, dat ik er zeker van ben dat het geen verzinsel was.

We spraken over de klassenmaatschappij van destijds, zijn komst naar Nederland en zijn werkzame leven hier. Maar ook over boeken die die tijd goed beschrijven en over het hier en nu. Het was een prachtgesprek. Een gesprek van mens tot mens. En het mooie is: het gesprek kwam precies op tijd. Het boek dat ik schrijf over Omar en Ali is zo goed als klaar. Dus is de tijd aangebroken om me meer te focussen op de koloniale tijd in Indonesië. En wat is het dan fijn te weten dat iemand met zoveel kennis over de koloniale tijd in de buurt woont en hierover van uit zijn eigen ervaring kan spreken.

Die korte wandeling die uiteindelijk behoorlijk lang werd, heeft me veel gebracht. Niet alleen een grote glimlach op mijn gezicht, maar ook op die van hem. Verder inspiratie voor het schrijven van deze tekst, een aangewakkerd vlammetje om weer volop aan de slag te gaan met het boek over mijn oma. Kortom: de tijd nemen voor een praatje – ondanks een strakke planning – kan nooit kwaad. Je weet nooit wat het je brengt.

—-

Blog in je mailbox?

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox.