Israël – Palestina. Aan beide zijden worden nu dagelijks gruwelijke herinneringen gecreëerd die de haat tegen de ander voeden. De ander, die op brute wijze onschuldige mensen genadeloos afslacht. Een voedingsbodem voor nog vele jaren nodeloze strijd, extremisme en standpunten die de ander ontmenselijken.

Ik zie dag in dag uit op het nieuws en op de socials hoe het geweld zich ontwikkelt en voel me machteloos. Ik zie beelden van plat gebombardeerde huizen, lijken, reddeloosheid, bebloede kinderen, vaders en moeders die de wanhoop nabij zijn. Ik lees over ziekenhuizen die de grote toestroom aan gewonden nauwelijks aankunnen en hulp moeten verlenen onder barre omstandigheden met gebrek aan alles.

‘Oog om oog,
tand om tand’

Ik kijk, ik lees, ik luister en vraag me bij elk bericht af waar dit eindigt en hoeveel bloed er nog vergoten moet worden totdat iemand – met macht en gezag – het een halt toe roept. Hoever mag een staat gaan om zicht te verdedigen tegen terroristen? Wanneer is er genoeg leed aangebracht om voor vergelding door te gaan? Wie bepaalt dat? Wie grijpt er in?

Ik hoor mensen zeggen: “Het is daar altijd oog om oog, tand om tand.” Maar dat is het juist niet. Want volgens het oude testament is ‘oog om oog, tand om tand’ gepaste vergelding voor het leed dat is aangedaan. Dus wie een ander iets aandoet, mag hetzelfde – niets meer, niets minder – terugverwachten. Daarbij biedt dit beginsel volgens de meeste bijbelwetenschappers bescherming tegen ongebreidelde wraak.

Wat ik nu dagelijks lees, zie en hoor valt wat mij betreft onder ongebreidelde wraak. Het is verschrikkelijk wat er op 7 oktober gebeurde. Een aanslag op onschuldige mensen. Mensen die nietsvermoedend hun leven leidden en van het ene op het andere moment de dood in werden gejaagd of als gijzelaars meegenomen.

De vergelding raakt eveneens onschuldige mensen. Heel veel onschuldige mensen. Mensen die niet kunnen vluchten. Of wel kunnen vluchten, maar geen veiligheid zullen vinden omdat ze het gebied niet kunnen verlaten. De grenzen zijn dicht. Er staat een muur om Gaza die ook ondergronds doorloopt. Vluchten via de zee is niet mogelijk omdat ook de zee onder controle staat. Mensen zitten gevangen in de hel op aarde. Ze worden gemaand om naar het zuiden te gaan. Maar ook daar vallen bommen. Heel veel bommen.

Ik zie het, ik lees het, ik hoor het. Het liefst schreeuw ik naar te tv of de berichten op mijn telefoon: Het gaat om mensen! Mensen zoals jij en ik. Kinderen, moeders, vaders, oma’s en opa’s. Mensen! Mensen die de pech hebben geboren te zijn in een gebied dat hermetisch is afgesloten van de buitenwereld. Dat al jarenlang.

Het zijn mensen!
Kinderen, moeders, vaders,
oma’s, opa’s

Ondertussen merk ik dat ik behoefte heb aan vriendelijkheid, eensgezindheid en de mogelijkheid om aan de machteloosheid iets te doen. Vooral omdat ik zie dat ook hier mensen tegenover elkaar staan. Tegenover elkaar in het doen van uitspraken, het veroordelen van elkaars uitspraken en het wegzetten van de ander als racist of antisemiet, waardoor je je op glad ijs begeeft als je je in deze kwestie uitspreekt voor de één of tegen de ander.

En dan breng ik in deze tijd mijn boek, Mahmoud & Mahmoud uit. Een boek waaraan ik ruim twee jaar lang gewerkt heb. Een boek dat gaat over vluchtelingen, vluchtelingen van Palestijnse herkomst. Een boek dat nu ineens een beladen kant heeft gekregen. En dat terwijl het de geschiedenis vertelt vanuit het oogpunt van gewone mensen. Mensen zoals jij en ik, mensen die toevallig elders op de wereld geboren zijn en daardoor veroordeeld zijn tot een leven als vluchtelingen. Een leven lang.

Laten wij niet tegenover elkaar staan, maar naast elkaar. En laten we een luisterend oor bieden aan de verhalen van de ander. Verhalen die verteld moeten worden én vooral gehoord. Zodat we hier de vrede bewaren en elkaar blijven zien als mensen. Voor begrip, mildheid en respect.

#hoopbovenhaat

Meer weten?
Uitzending van de Universiteit van Nederland over Israël – Palestina
Uitzending De Avondshow over Israël – Palestina
Roep op tot een staakt-het vuren in Gaza
Podcast niet iedereen kan stenen gooien

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.

Name *

Voornaam

Achternaam

Email *

Aanmelden