Nog niet zo lang geleden ontmoette ik een vrouw van mijn leeftijd. 43, bijna 44, geboren in Congo. Ze spreekt vloeiend Frans en de taal van haar volk. En Nederlands? Dat spreekt ze ook. Niet zo vloeiend als haar volkstaal en Frans, maar goed genoeg om mee te kunnen doen in onze samenleving. Tenminste, in een gesprek. Want lezen en schrijven gaat niet zo vlot. Daar heeft ze hulp bij nodig. Ook als de tekst in het Frans geschreven is. Want in haar eigen land is ze nooit naar school geweest, heeft ze nooit een boek gelezen.

Nu komt ze bij mij op computerles met extra taalsteun, want ze wil verder met haar leven. Ze wil zelfstandig zijn. Aan haar toekomst werken. Een baan vinden.
Ik vraag haar hoe lang ze in Nederland is. 17, bijna 18 jaar, vertelt ze. En van die 17 jaar heeft ze er 14 doorgebracht in AZC’s, ofwel asielzoekers centra. Ze weet niet meer hoeveel ze er precies van binnen heeft gezien. In elk geval meer dan
ze had gewild.

Al die tijd stond haar ontwikkeling stil. Ze doodde de tijd met wachten. Of eigenlijk afwachten. En met hoop houden. In die tijd mocht ze niet werken, kon ze geen lessen volgen of iets aan haar persoonlijke ontwikkeling doen. Haar asielaanvraag werd keer op keer afgewezen. En keer op keer maakte ze bezwaar. En dan begon het afwachten opnieuw.

Ik kan het me niet voorstellen. 14 jaar van je leven stilstaan. Afwachten. Geen eigen plek hebben. Afhankelijk zijn van de beslissingen die anderen over je nemen. Niet mee kunnen doen en aan de zijlijn staan. Dan kom je op achterstand. Enorme achterstand. Want na die 14 jaar sprak ze de taal niet. Was ze niet vertrouwd met de wetten en regels in ons land en had ze niet aan haar carrière en toekomst kunnen werken, zoals ik dat in de afgelopen 14 jaar wel heb kunnen doen.

Ik realiseer me dat deze vrouw, uit hetzelfde geboortejaar als ik, zo’n ander leven heeft gehad. Puur en alleen doordat haar wieg in Congo stond. In die 14 jaar dat zij stilstond, heb ik een opleiding gevolgd, verschillende banen gehad en mezelf verder kunnen ontwikkelen. Ook heb ik keuzes kunnen maken over het werk dat ik doe en de plek waar ik woon. Zij niet. Ze heeft gewacht. Ze werd van AZC naar AZC geplaatst en had geen invloed op de plek waar ze ging wonen.

Zou je, als het leven veilig én goed was in je eigen land, 14 jaar van je leven opofferen in de hoop dat het beter wordt? In de hoop dat je mag blijven in een land waar je niks kan én niks mag doen tot je de zekerheid krijgt dat je hier mag blijven.

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.

Name *

Voornaam

Achternaam

Email *

Aanmelden