Mei, de maand van de vrijheid. Met herdenken en vieren. Herdenken van de offers die er voor onze vrijheid zijn gebracht. Stilstaan bij de vrijheden die wij in ons land hebben: te leven zonder oorlogsgeweld, te zijn wie je wil zijn, te houden van wie je wil houden, je mening te geven. Het hierbij – letterlijk – stil staan is iets wat ik mijn kinderen wil meegeven. Zeker in een tijd waarin al deze vrijheden onder druk staan. Want zonder de offers die zijn én worden gebracht, hadden wij onze vrijheden niet.

Ik had – helaas – nog veel
meer plekken kunnen noemen

Hierover sprak ik in aanloop naar 4 mei met mijn kinderen, omdat ze niet zo’n zin hadden om naar zo’n saaie herdenking te gaan. Niet zo’n zin hadden om stil te zijn. Ik vertelde hen dat ze in een heel vrij land opgroeien en dat dat niet zo vanzelfsprekend is. We spraken over Mahmoud en Mahmoud. Over hun vlucht. En over het feit dat op veel plekken op de wereld oorlog, geweld en onderdrukking normaal zijn. Ik noemde Oekraïne, Syrië, Mali, Myanmar, Somalië, Eritrea, Afghanistan. Ik had – helaas – nog veel meer plekken kunnen noemen.

Ook vertelde ik hen dat de moeders van mijn dochters beste vriend in andere delen van de wereld in het gunstigste geval alleen maar in het geheim kunnen samenwonen. Maar veel vaker gevangen worden gezet of erger, omdat ze nu eenmaal houden van wie ze houden. Ik sprak ook over ons neefje dat zich een nichtje voelt en hier mag zijn wie ze wil zijn, ook al is dat soms moeilijk. Maar in sommige landen is het een taboe en leidt het tot uitsluiting, eenzaamheid en onderdrukking.

Ook legde ik hen uit dat de mogelijkheden en kansen voor meisjes en vrouwen zoveel groter zijn geworden dan zo’n zeventig jaar geleden. Te beginnen bij het feit dat je je als vrouw tegenwoordig mag kleden zoals je wil. Een jurk of rok is niet meer verplicht; lang haar evenmin. En dat je nadat je getrouwd bent of moeder bent geworden gewoon mag blijven werken. Dat dat ooit niet normaal was, kunnen ze zich haast niet voor te stellen.

De kinderen gingen mee naar de herdenking. Ze stonden stil, wel met wat weerzin, maar met veel meer begrip en dankbaarheid. En met veel meer vragen en droefenis. Ze wisten niet dat het op zoveel plekken op de wereld zo naar is.

Blog in je mailbox?

Elke dinsdag plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog elke dinsdag in je mailbox.