Het mooie van het werken als caissière in een bouwmarkt met een pakketpunt zijn de vele gesprekjes die je op een dag hebt en taken die je doet. Elke dag komen er voor de post tientallen pakketjes binnen. We voorzien ze van gegevens zoals een naam en een huisnummer zodat we ze gemakkelijk terug kunnen vinden in de kast. Ik vind het heerlijk om die gegevens te noteren. Vooral de namen. Niet alleen omdat ik me soms afvraag hoe ze worden uitgesproken, of wie het zou komen ophalen, maar vooral ook om de associaties die mijn hoofd erbij maakt.

Dan hoor ik mezelf uitroepen:
“O, u heet ook gewoon echt Anita Meijer!”

Ik schrijf Winters en denk: ‘Het is anders behoorlijk Zomers’. Ik noteer De Dood en mijn hoofd zegt: ‘Als deze persoon dit pakketje bij mij komt ophalen, kan ik zeggen dat ik De Dood in de ogen heb gekeken of dat ik oog in oog stond met De Dood.’ Ik noteer Hetebrij, en bedenk dat een rondje draaien om deze persoon erg leuk is.

Ik geniet ervan dit soort dingen te bedenken, ondanks dat het vaak voordehand liggend en erg flauw is. Mijn associaties hardop uitspreken doe dan ook meestal niet, of hooguit tegen een collega. Toch flap ik er soms ineens spontaan iets uit als mensen hun pakket op komen halen. Bijvoorbeeld als ze zich met een legitimatiebewijs moeten identificeren. Dan hoor ik mezelf uitroepen: “O, u heet ook gewoon echt Anita Meijer!” Waarna de persoon in kwestie met een enorme zucht zegt: “Ja. En daar ben ik mijn hele leven mee gepest.” Toch hebben we daarna een mooi gesprek over pesten en wat het met mensen doet. En wandelt mevrouw Meijer met een glimlach de winkel uit.

Ook afgelopen week had ik weer een mooi gesprek met een jongeman met sprankelende bruine ogen bij de postbalie. Hij kwam een pakketje ophalen, maar moest z’n vrouw nog even bellen of het op zijn of op haar achternaam stond. Het was een kort gesprek, in een rapgesproken taal die ik herken als Arabisch. Ik vraag hem of het inderdaad Arabisch was. Hij antwoord bevestigend en ik vraag “Mop Soet?” – Arabisch voor Hoe gaat het? De man reageert blij verrast. Herhaalt mijn woorden met een grote glimlach op zijn gezicht en vraagt: “Waar heb je dat geleerd?” Ik antwoord: “In Palestina.” De uitdrukking op zijn gezicht is verheugd en ontroerd. “Palestina, wat fijn dat jij het Palestina noemt.” Daarna pak ik zijn pakket, reik het uit en kijk op mijn horloge. Half negen. “Ga je zo aan de Iftar-maaltijd?” Weer die warme glimlach. “Jazeker!”

Blog in je mailbox?

Elke dinsdag plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog elke dinsdag in je mailbox.