Hel onder de tropenzon

Ik loop al jaren rond met het idee om een roman te schrijven die gebaseerd is op het leven van mijn oma, Frieda. Haar levensverhaal heeft me altijd enorm gefascineerd. Ze groeide op in een zorgeloos Indië. Als kind was dat ver weg, tropisch, mysterieus. Haar verhalen begonnen altijd met de woorden:

“Op een keertje…”

Oma Frieda

Uit die verhalen klonk een fijne schooltijd en een onbezorgde jeugd door in een prachtig en tropisch land. Ze was jong, in de bloei van haar leven en genoot van het land waarin ze woonde en de dingen die ze meemaakte. Het leven was zorgeloos, of zo leek het. Ze werd verliefd en deed dingen die jongvolwassenen doen: dromen over de toekomst, uitstapjes maken, giechelen met vriendinnen…. Dan breken er andere tijden aan. Het wordt oorlog, oma wordt geïnterneerd, verliest opa – de liefde van haar leven – uit het oog en maakt in het kamp het nodige mee.

Dan komt de bevrijding, die niet zo feestelijk is als hier in Nederland. Ze wordt herenigd met opa, maar de vreugde is van korte duur. De onafhankelijkheidsstrijd in Indonesië begint en opa – militair en net bevrijd krijgsgevangene – wordt uitgezonden om de orde en het gezag te herstellen. Er breken angstige tijden aan. Oma volgt opa de hele archipel over. Dat moeten angstige tijden geweest zijn. 

Dan wordt ze voor het eerst moeder. Maar is dit door oorlog verscheurde land een plek om haar zoon op te laten groeien? Opa en zij besluiten van niet en repatriëren naar Nederland.