‘Medewerker Duits museum ontslagen na ophangen zelfgemaakt schilderij in zaal’, las ik op 9 april op nu.nl. Het bericht intrigeerde me en ik zag voor me hoe deze klusjesman jaar in jaar uit lampen ophangt en repareert, luchtfilters vervangt, wc’s ontstopt en meehelpt nieuwe tentoonstellingsruimten in te richten. Zo’n man met een boormachine in zijn hand en een schroefje in zijn mondhoek, die supergeconcentreerd alles waterpas hangt.

Zo’n man die soms even in verwondering stil staat bij een prachtig kunstwerk. Soms afkeurend met zijn hoofd schudt en denkt dat zelfs zijn nichtje van vier zoiets had kunnen maken. Maar telkens denkt hij: ‘Ooit hangt mijn werk hier ook’. En hij weet al precies waar. Op die prominente plek in zaal twee, tegenover de ingang.

’s Avonds in zijn atelier maakt hij de prachtigste werken. Althans, dat is zijn overtuiging. In zijn vrije tijd probeert hij galeries ertoe te brengen zijn werk te exposeren en daarnaast is hij altijd druk om de aandacht van het grote publiek te vangen en zichzelf in de spotlights te zetten. Zijn baantje in dit museum zag hij in het begin vooral als een springplank. Als een kans om dicht bij het vuur te zitten en zijn werk te promoten bij de mensen die ertoe doen. Toch helpt deze baan hem niks. De mensen die ertoe doen, zien hem niet staan. Ze herkennen zijn talent niet.

Dan, na al die jaren van miskenning, loopt hij ’s avonds na sluitingstijd rustig door het museum. Schilderij onder z’n linker oksel, boor in z’n rechterhand. Bij elke stap klinkt het rammelende geluid van plugjes en schroefjes die heen en weer dansen in één van de vele zakken van zijn zwarte werkbroek. Hij loopt alsof hij z’n gewone werk uitvoert. Maar ondertussen voelt hij zich gespannen en euforisch tegelijkertijd. Bang om gezien te worden. Bang voor vragen van collega’s. Maar ook trots omdat hij na al die jaren eindelijk zijn plek gaat claimen in dit prachtige museum.

Terwijl hij daar loopt, wordt hij gegroet door collega’s. Een van hen houdt hem zelfs even staande. Vraagt of hij straks het lampje boven schilderij X in zaal 4 nog even wil vervangen. “Tuurlijk, geen punt”, antwoordt hij zo nonchalant mogelijk. Dan volgt nog een vraag, met een knikje naar het schilderij onder z’n oksel: “Waar ga je die ophangen?” Met een vaste stem en zonder aarzelen zegt hij: “Zaal 2”. De collega fronst even, mompelt “Oké” en loopt weer door.

Eenmaal aangekomen in zaal twee, legt hij z’n spullen klaar en gaat aan de slag. Pal tegenover de zaaldeur en tussen de werken van Andy Warhol boort hij een gat in de muur. Slaat er een plug in, draait de schroef erin vast en hangt zijn eigen werk op. Zorgvuldig en keurig recht met de waterpas. Dan plakt hij er een glimmende bordje naast met daarop zijn naam en de naam van zijn meesterwerk. Tot slot haalt hij de stofzuiger, ruimt het gruis op en kijkt trots en voldaan hoe zijn werk eindelijk op de juiste plek hangt.

Het werk van de beste man hing welgeteld één dag in de spotlights tussen de meesterwerken. Het werd opgemerkt en na één dag werd het verwijderd. De gewenste doorbraak bleef uit. Wel werd man ontslagen én is er een onderzoek naar hem gestart wegens het bewust beschadigen van eigendommen. Eén ding weet ik zeker. De man is een illusie armer.

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.

Name *

Voornaam

Achternaam

Email *

Aanmelden