Gistermiddag zou ik eigenlijk aan het werk zijn. En mijn dochter uit logeren. Maar het liep anders. Ze kreeg corona en mocht de deur niet uit. Dus stond ik extra vroeg op om aan mijn werk te beginnen. M’n to-do-lijstjes afvinken, achterstallige mail beantwoorden en klussen doen die waren blijven liggen. Het schoot lekker op en ik kreeg veel gedaan, maar natuurlijk niet alles.

En m’n dochter? Die vermaakte zich best, ondanks het eerdere verdriet van de in het water gevallen logeerpartij. Eerst uitslapen, dan even een boterham eten en vervolgens een uurtje videobellen met oma. En daarna nog even plat om uit te rusten. Want echt fit was ze natuurlijk nog niet, maar wel een stuk fitter dan afgelopen weekend.

Rond de klok van één (en natuurlijk wat later dan gepland) drukte ik de computer uit. Samen met m’n dochter dook ik de keuken in. We bakten pannenkoeken met appeltjes uit eigen tuin. Veel te veel natuurlijk, maar gelukkig was de eetlust – die al een paar dagen weg was – weer terug. Ze at er drie, net als ik😊. En de andere zes? Die eten we vandaag!

Na het opruimen kwamen er twee aardappels op tafel, een mesje, verf, kwasten en veel papier. We gingen aan de slag en maakten een hoop rommel en… gezellige kunstwerkjes in het thema Halloween. Een heerlijke middag, zonder enige stress.

Daarmee was mijn blog af. Klaar om te posten. Een leuk inkijkje over hoe het mij en mijn dochter tegenwoordig steeds beter lukt om ons over te geven aan wat er is en het beste ervan te maken. Om niet in de stress te schieten zoals eerder.

Maar het eerlijke verhaal is dat er ook een avond komt. Een avond waarin de hamvraag speelt: mag ze morgen (vandaag dus), na dag vijf weer naar buiten? En kunnen opa en oma dan langskomen? De opa en oma bij wie ze eigenlijk zou logeren. Voor mijn dochter een schrale troost na de in het watergevallen logeerpartij. Iets waar ze naar uitkijkt sinds het is geopperd.

Maar dan komt weer die verschrikkelijke discussie die ik ook in de “coronatijd” zo haatte over het vraagstuk: Hoe interpreteer je de regels van het RIVM en wanneer ben je klachtenvrij? Mijn man en ik staan daar beiden verschillend in. Ik zie dat ze nog snotterig is en hoest. Hij ziet dat ze koortsvrij is en veel fitter dan eerder. En, zo zegt hij, voordat ze corona kreeg, was ze ook verkouden. Dus wat ze nu heeft, zijn de restanten van die verkoudheid.

Ik zie het anders. Zie dat deze verkoudheidsklachten niet dezelfde zijn als voor ze corona kreeg. Hij zegt: dan komt ze de komende weken niet meer naar buiten, want dit houdt nog wel even aan. Ik raak in twijfel, ze is veel verkouden, maar dit is nog anders (toch?) Ik wil het goede doen, zorgen dat anderen niet ziek worden. Maar wat is het goede? En zijn dit echt de klachten van de verkoudheid voor corona? Ik twijfel aan mijn beoordelingsvermogen, begrijp hem en mijn dochter en zie mezelf genoodzaakt te kiezen tussen goed en goed. Ik vind het niet verstandig als ze de deur al uitgaat en als opa en oma komen. Maar ik zie ook dat mijn dochter zich verheugt op een middagje met haar grootouders.

Bovendien ziet mijn man haar hele vakantie in duigen vallen met mijn interpretatie van de regels. En ik? Ik ga kapot aan de strijd tussen goed en goed. Een keuze die nu sowieso fout en fout is geworden. Ik voel me de spelbreker die roet in het eten gooit. De hork die de vakantie van mijn dochter nog verder verpest. Want nee, ze gaat nog niet naar buiten. En nee, opa en oma komen niet. Dag herfstvakantie, dag goed humeur.