In 2014 was mijn zoon vier en zou Gouda – de stad waar we toen woonden – de plaats zijn waar de landelijke intocht van Sinterklaas plaatsvond. Het was ook het jaar waarin ik me als moeder afvroeg: Wat doe ik met Sinterklaas? En vooral: Wat doe ik met de Piet?

Toch bleken dat niet zulke moeilijke vragen. Ik hield als kind van het feest en wilde dat mijn kinderen er ook van gingen houden. En die Piet? Dat was zo moeilijk niet. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet dat het voor zoveel mensen wel heel moeilijk is. Thuis zijn we namelijk grootgebracht met de leefregel: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’.

Van links naar rechts: Stroopwafel- en Kaaspiet © Pim Mul, strooigoed en de hoofdpiet ©NTR

En als je je dan een beetje inleeft in de ander, dan is het gemakkelijk deze leefregel toe te passen op de piet. Want ik hoorde anti-zwartepieters vertellen over het racisme waar ze jaarlijks mee geconfronteerd werden. Las dat ze vroeger werden uitgescholden voor ‘vieze Zwarte Piet’, dat ze pepernoten naar hun hoofd kregen gegooid en dat er apegeluiden werden gemaakt. Deze mensen wilden niet dat hun kinderen dit ook meemaakten. Dat begrijp ik maar al te goed. En ik? Ik zou dat ook niet willen. Niet voor mijn kinderen en niet voor andermans kinderen. Het verhaal van de anti-zwartepieters raakte me dus. En we gingen thuis 100% voor de bijzondere pieten die de ntr dat jaar had bedacht: Roetveegpiet, Stroopwafelpiet, Kaaspiet, Suikerspinpiet en wat al niet meer.

Ze zeiden niets, deden niets. Hielden alleen een spandoek op in de hoop dat wij het zouden begrijpen

Mijn zoon ging er helemaal in mee en we bezochten dat jaar de intocht in onze stad. Er hing een rare sfeer en ik vroeg me af of het wel zo slim was om hier met mijn kind te zijn. We zagen de ME, we zagen de pro-zwartepieters en zij waren actief aanwezig. Ze schminkten kinderen zwart en zeiden dingen als: ‘Het is een kinderfeest en het moet een kinderfeest blijven.’

We zagen anti-zwartepieters en zij voerden passief actie. Zij stonden stil op de markt, ver van het podium waar Sinterklaas onthaald zou worden. Ze droegen spandoeken en shirts met de tekst: ‘Zwarte piet is racisme’. Mijn zoon en ik stonden er niet ver vandaan. En we voelden ons niet bedreigd door deze mensen. Ze stonden er alleen maar. Zeiden niets, deden niets. Hielden alleen een spandoek op in de hoop dat wij het zouden begrijpen.

We zagen de Sint. De pieten en vooral de door mijn zoon zo gewaardeerde Stroopwafel- en Suikerspinpiet. Voor hem maakte het niet uit. Voor hem ging het om de magie van het feest, het zien van de Sint, de gezelligheid, de pepernoten, de chocoladeletters en de cadeautjes. Hij wist niet beter dan dat deze pieten er altijd waren geweest. En dat bevestigt dan ook, dat het veel uitgesproken: “voor die kinderen maakt het niets uit” waar is. Want in de jaren dat hij nog in Sinterklaas geloofde – hoopte hij elk jaar weer Stroopwafelpiet en Suikerspinpiet te zien. Maar nooit waren ze er weer bij.

“Voor die kinderen maakt het niet uit”, hoorde ik de afgelopen week ook weer. Ditmaal uitgesproken door pro-zwartepieters in Staphorst. Acht jaar later. De anti-zwartepieters werden daar tegengehouden door mensen die hun zwarte pieten nog steeds op een voetstuk hebben staan en niet willen dat het anders wordt.

Waarom hebben deze mensen in Staphorst het credo: ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt…‘ in deze kwestie niet kunnen omarmen? Waarom hebben ze niet geprobeerd te luisteren naar de beweegredenen van de anti-zwartepieters? Deze betogers zijn niet uit op geweld en gaan het gesprek aan om begrip te krijgen voor hun standpunt. En om het feest voor alle kinderen een echt feest te maken, zonder racisme.

De anti-zwartepieters kregen daar in Staphorst met veel geweld te maken en ze lieten het over zich heenkomen. Gingen niet terugvechten, terwijl hun auto werd gemolesteerd. In plaats daarvan bleven ze kalm, zo leek het. Drukten niet het gaspedaal in, maar wachtten op hulp. Daar heb ik groot respect voor. Want in de afgelopen acht jaar* hebben ze zoveel voor hun kiezen gehad en toch begrijpen zij: het is een kinderfeest en het moet een kinderfeest blijven.

* Ze zijn er al veel langer dan 8 jaar mee bezig. Maar ik heb het pas de afgelopen 8 jaar actief gevolgd.

Blog in je mailbox?

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox.