Normaalgesproken publiceer ik rond deze tijd mijn blog. Nu schrijf ik hem. Met een te vol hoofd. Waar ik twee weken geleden nog schreef dat ik het zomergevoel kon vasthouden, is de herfst voor mij nu echt begonnen, net als het binnen zijn. Ook de drukte neem toe. Thuis, op het werk en ook op sociaal vlak, waardoor mijn vermogen om te plannen en overzicht te houden afneemt. Zeker als ik meer dagen én andere dagen werk voor de bibliotheken. En soms is dat zo. Maar nu komt alles samen en is het ineens veel.

Veel, gelukkig ook leuke dingen. Zo weet ik sinds enkele dagen wanneer mijn boek officieel verschijnt – 4 november! – en kan ik aan de slag met de planning van de officiële boekpresentatie en diverse lezingen.

Toch worden de dingen minder leuk als je het overzicht kwijtraakt en alles onder druk komt te staan. Zoals de leuke bijeenkomsten voor mijn werk en deze blog. Ik heb al honderd zinnen getypt en weer weggehaald. Er is zoveel om over te schrijven en toch ook weer niet. De herfst die te zomers is, politieke veranderingen, schietpartijen, voetbalgeweld, de gaskraan die eindelijk dichtgaat, torenhoge subsidies op fossiele brandstoffen, snelwegblokkades, tegendemonstraties en boeren die twee tot drie keer per week gif spuiten voor de bollenkweek en de risico’s voor omwonenden (zoals mijn oud-collega wiens achtertuin eraan grenst) voor lief nemen. Sterker nog, de belangenvereniging voor bollenkwekers en hun sympathisanten bedreigen deze mensen. Niet alleen met een dwangsom die ze van een advocaat ontvangen, maar ook met nare briefjes in de bus. Briefjes waarin ze worden weggezet als NSB’ers.

Ik kijk ernaar (Zembla-uitzending van 28/9 ) en verbaas me. Hoe kan het dat een boer (en zijn sympathisanten) die zelf ook met deze gifstoffen en gifdampen in aanraking komt, geld en winst op de korte termijn belangrijker vindt dan zijn eigen gezondheid én milieuschade op zijn land op de langere termijn? Want het gaat ook om zijn gezondheid én zijn toekomst. Niet alleen om de gezondheid en de toekomst van zijn buren.

En dat verbaast me keer op keer. Winst op de korte termijn is altijd belangrijker dan milieu en gezondheid. De omwonenden hier in Nederland hebben de moed, de mogelijkheid en de kennis om hiertegen in opstand te komen. Al is het voor hen spannend en ingrijpend. Maar dit soort praktijken vinden overal ter wereld plaats en lang niet alle omwonenden kunnen hiertegen in opstand komen. Niet omdat het hen aan moed ontbreekt, maar aan vrijheid én aan juridische kennis om dit soort stappen tegen machtige organisaties te zetten. En ondertussen zien we op het nieuws steeds meer voorbeelden van de gevolgen van deze praktijken, zoals de Parkinsonpandemie en klimaatrampen als recent in Libië. Nu nog ver van ons bed. Maar hoe lang nog?