Deze week heb ik geen inspiratie. Elke keer schrijf ik een paar zinnen, die ik vervolgens weghaal om weer opnieuw te beginnen. Het voelt rot, want ik ben al uren bezig en de inspiratie die ik heb, is somber. Zwaarmoedig. Ik tik regels over de klimaatverandering, denk aan de energiecrisis, de stikstofcrisis, de almaar stijgende inflatie en de voortdurende vluchtelingencrisis. Maar vandaag wil ik er niet over schrijven. Ook omdat ik zelf te weinig doe en als een konijntje recht in de koplampen blijf kijken.

In mijn vorige blog eindigde ik ook al somber, hoewel ik niet somber wil zijn. Uiteindelijk hebben we alle vier een coronaatje gehad en zijn we ook weer hersteld. “Coronaatje”, het woord is nog niet echt in gebruik voor de ziekte. Toch gebruik ik het nu. Met het risico erop afgerekend te worden, maar daarmee gaat het nare van de afgelopen jaren er vanaf. Corona is nu een milde ziekte. Begrijp me niet verkeerd, je kunt er flink ziek van zijn en voor kwetsbare mensen is het nog steeds beangstigend, net als een griepje. Maar voor de meeste mensen is het niet levensbedreigend en daarmee is het vergelijkbaar geworden met de griep, waar we ook naar verwijzen als griepje. Toch voelt het nog wat onwennig om het woord zo te gebruiken. Onwennig en Wappie-achtig, maar niet minder waar.

Onwennig en Wappie-achtig,
maar niet minder waar

Inmiddels is het echt herfst geworden. Overal schieten paddenstoelen uit de grond. Ook in onze tuin. En ik tref alle soorten en maten. Groot, klein, grijs, kleurrijk, mooi, lelijk. Ook mijn Dahlia’s staan weer in bloei en alle zomerbloeiers laten zien dat ze de langste tijd gehad hebben. M’n appels zijn geplukt, net als de druiven, courgettes en pompoenen. De moestuin raakt steeds leger. Maar de leegte wordt opgevuld met de meest prachtige webcreaties van de vele spinnen in de tuin.   

En hoewel het buiten in herfstsferen komt, voelt het niet herfstig. Ik verlang nog niet naar warme chocomel na een fikse wandeling. En in de ochtenden mis ik het ‘frisse-neus-moment’; die kou die je zo lekker kan trotseren tijdens een wandeling. Het is er niet. Nog niet. Het klimaat verandert. Dat doet me pijn, want hoewel ik vroeger droomde van een warme herfst en winter, ben ik gaan houden van de seizoenen met elk hun eigen sfeer en temperatuur.

Ik neem me voor meer voor het milieu te doen, na te denken over energiegebruik, isolatie, de herkomst van mijn voeding, vaker de fiets te pakken, mijn werk bewuster te plannen en autokilometers verder te beperken. Misschien lukt het en draai ik mijn ogen weg van de koplampen om in het duister daaromheen stappen te zetten richting een betere wereld.

Blog in je mailbox?

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox.