December, de maand van lijstjes en terugblikken. Dus ook ik blik terug op het afgelopen jaar. Een jaar waar ik op persoonlijk vlak met plezier én trots op terugkijk. Het begon met een nieuwe baan. Een baan waarbij het werk niet mee naar huis ging, waar ik op de fiets naartoe kon en waarbij heel andere werkzaamheden centraal stonden: afrekenen, verhuren, pakketjes aannemen en uitreiken, planten watergeven en van alles leren over doe-het-zelf-materialen.

Ondertussen had ik tijd om aan de slag te gaan met de verhalen die ik graag wilde schrijven. Iets wat me niet gelukt was zonder de steun en flexibiliteit van mijn man, de support van mijn beste vriendin en de altijd positieve feedback van mijn grootste fans, mijn ouders. En… zonder de wijze lessen uit het boek Grip van Rick Pastoor.

Ook prijs ik mezelf gelukkig met mijn vriendschap met Mahmoud en Mahmoud. Hun openhartigheid vormde de basis voor mijn boek. Zo’n beetje tweewekelijks vertelden ze me over wat ze allemaal hadden meegemaakt voordat ze bij mij in de les kwamen. Ze leerden me de geschiedenis van Palestina kennen vanuit een gezichtspunt dat grotendeels voor mij verborgen was gebleven. Ze stuurden artikelen en filmpjes om hun verhaal kracht bij te zetten, lazen mee, vonden taalfouten en bekritiseerden me als de voorliggende tekst te saai was. Ik vond het fijn, want onze gesprekken maakten niet alleen mijn tekst een stuk levendiger, maar verrijkten mijn wereldbeeld en brachten me dankbaarheid voor vanzelfsprekendheden die lang niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn. Zoals vrijheid en de mogelijkheid om te gaan en te staan waar je wil.

“Onze gesprekken maakten niet alleen
mijn tekst een stuk levendiger, maar verrijkten mijn wereldbeeld”

Toen het verhaal grotendeels in de steigers stond, kreeg ik in de zomermaanden de kans om van baan te wisselen en op maatschappelijk vlak een grotere bijdrage te leveren. Dat bracht meer voldoening, meer werkvreugde, meer regelmaat en, niet onbelangrijk, meer geld in het laadje. Iets wat met de stijgende energiekosten toch wel prettig was.

Bovendien ging onze oudste dit jaar naar de middelbare school. Een flinke verandering voor ons allemaal. Wat was ik blij dat ik naast mijn nieuwe baan én mijn schrijfwerk de tijd had om hem te helpen met zijn huiswerk en het wennen aan alle veranderingen. Ik weet dat ik dat niet gekund had als ik mijn baan in het onderwijs nog had. Dan was mijn agenda én vooral mijn hoofd te vol geweest om daar ruimte voor te hebben.

Hoewel het jaar me op persoonlijk vlak gelukkig maakte, stemde de realiteit van de ene na de andere crisis me droevig. Er is oorlog, er is voelbare en zichtbare klimaatverandering, we zien de nasleep van de toeslagenaffaire, er is een vluchtelingencrisis én voor het eerst werd Artsen zonder Grenzen in Nederland ingezet. Dat én nog veel meer naar nieuws, is voor mij het andere gezicht van het afgelopen jaar. Het gezicht dat ik liever niet wil zien, want als ik het toelaat, ben ik bang dat ik niet meer kan stoppen met huilen.

Alles gebeurt nu en ik kijk toe. Soms steun ik een goed doel, in de hoop dat ze daarmee iets goeds doen voor deze veranderende wereld, maar meestal kijk ik toe en vind ik geen antwoord op de vraag hoe het tij te keren.

In het nieuwe jaar hoop ik daar een antwoord op te vinden. In elk geval is het verhaal van Mahmoud en Mahmoud af en ligt ter beoordeling voor bij meerdere uitgevers. Hopelijk komt het in 2023 uit en brengt het meer begrip en respect voor vluchtelingen.

Voor dit jaar was dit de laatste blog. Mijn eerstvolgende blog verschijnt in de tweede week van januari. Ik wens jullie fijne feestdagen en een goed 2023! Tot in het nieuwe jaar.

Blog in je mailbox?

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox.