Het zijn er zes. Zes konijnen! Dat had hij niet bedacht toen hij de beestjes een paar maanden geleden kocht. Twee mannetjes, dat hadden ze hem verzekerd. Hij had erop vertrouwd. Want eerlijk is eerlijk, wat weet hij nou van konijnen? Nu staart hij naar de beestjes in het hok. Vier kleintjes erbij. Lief en pluizig. Ze kijken hem met hun kraaloogjes aan.
“Papa, papa, papaaaaa! Er zijn jonkies! Wat een schatjes! Mogen we ze houden?” Hij draait zich geschrokken om en kijkt in de grote blauwe ogen van zijn zevenjarige dochter. “Alsjeblieft?” Ze opent het hok, pakt er een en knuffelt ermee. “Deze heet Dropneus”, zegt ze, “want deze heeft een zwarte vlek rondom z’n neus. En die, die heet zandkorrel, wat de streep op z’n rug heeft de kleur van zand.” Ze ratelt door en geeft ook de andere beestjes een naam. Hij luistert niet meer, want de vraag ‘hoe ervan af te komen?’ slokt zijn aandacht op.
Niemand wil ze. Ouders van klasgenootjes zitten niet op konijntjes te wachten en zijn Marktplaatsadvertentie levert geen elke reactie op. De konijnenopvang zit overvol en heeft een opnamestop. Wat nu? Zijn dochters zijn onhandig, het slot is niet al te best en het gaas niet al te hoog.
∞
Onrust op de buurtapp van de straat achter zijn huis. De loslopende konijnen zijn al een dikke maand onderwerp van gesprek. Zo nu en dan stuurt zijn achterbuurman een screenshot van alle berichten. Dan appt hij terug: ‘We zijn ze aan het vangen en werken aan een beter hok. Excuus voor de overlast.’ Soms wordt er ook een gevangen, maar niet door hen. En binnen een dag is dat beestje dan weer ontsnapt. Inmiddels delen buurtgenoten recepten met elkaar uit en is het woord ‘gif’ gevallen. Het probleem is bijna opgelost…
6 reacties op “Verhaal in 300 woorden”
De situatie komt me heel bekend voor 😊
Dat kan ik me voorstellen 🙂
Dat zoiets zomaar kan gebeuren met konijnen🫣🤭
Ja, ja… konijnen zijn geliefd. Tot het er teveel worden. Dan heeft iedereen er een mening over 😉
En natuurlijk gefeliciteerd met je 60-e blog🥳🎉💐
Dankjewel Ineke!