Gisterochtend fotografeerde ik op de keukenmuur een prachtig schouwspel, tot mij gebracht door de zon. Ik genoot ervan. Zo kleurrijk en toch maar in twee tinten: wit en grijs. Ik koester het als een klein geluksmoment van de dag. Iets om vast te houden.

Want daar waar de grijstinten in het kunstwerkje op mijn muur zoveel kleur hadden, worden (nieuws)feiten vaak teruggebracht naar twee kleuren, zonder enige nuance: zwart en wit. Iets is goed of fout, er is geen middenweg. Er is geen kleur. Een Rus is slecht, een joods persoon kan niet pro-Palestijns zijn, boeren zijn milieuvervuilers en migranten pikken onze huizen en banen in. Maar zo zwartwit is het niet. Ik ken veel joodse mensen die pro-Palestijns zijn, ken veel boeren die een groot hart hebben voor het milieu en zie dat zonder arbeidsmigranten veel belangrijk – maar ondergewaardeerd – werk niet gedaan wordt.

Het verwondert me dan ook hoe snel er labels geplakt worden. Hoe snel kritiek op de staat Israël gelijk getrokken wordt met antisemitisme, hoe snel kritiek op grote vervuilende bedrijven wordt weggezet als activisme en hoe je uitspreken tegen seksisme of ons koloniale verleden wordt weggezet als overdreven; als woke waanzin.

‘Woke waanzin’…. tegenwoordig een nieuw scheldwoord. Alsof het vies is om je zorgen te maken over het leed in Gaza. Over de vernietiging van onze aarde en je boos te maken over het feit dat mensen worden weggezet als tweede of derderangsburgers.

Zodra het label geplakt is, is er geen mogelijkheid tot nuance en is het gesprek monddood gemaakt. Wonderlijk, want je medemens zien en horen, zorgt ervoor dat zwartwit-denken doorbroken wordt. Dat er begrip komt voor de situatie van de ander. Dat er vele grijstinten en zelfs de kleuren van de regenboog kunnen worden toegevoegd. Het zien van je medemens en meevoelen met zijn/haar pijn, dat is iets wat al vroeg is bijgebracht: heb anderen lief zoals je zelf. Voor mij is dat je verdiepen in anderen, je inleven in de pijn en het leed van de ander. Juist als je die pijn niet begrijpt of het leed niet kent. Dat hoeft niet te betekenen dat je meegaat in ideeën van anderen, maar het helpt als je begrijpt wat de ander vormt, zodat je samen verder kunt.

In de podcast Van Dis ongefilterd (zie link hieronder) las Adriaan van Dis een prachtige tekst voor van David Grossman uit het werk Leven en schrijven in tijden van oorlog. “(…)Palestijnen en Israëlisch zullen geen vrede bereiken als ze niet in staat zijn het conflict ook te bezien vanuit het gezichtspunt van hun vijand. Vanuit diens wonden en diens gelijk.”  

Laten we, zeker in de maand mei die morgen begint, de maand waarin we de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog herdenken en onze vrijheid vieren, ook stilstaan bij nuance en bij de veelkleurigheid van onze samenleving, opdat nooit weer ook echt nooit weer is.

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.

Name *

Voornaam

Achternaam

Email *

Aanmelden