_{De ander}

Hij voelde hoe hij viel na de stomp in zijn gezicht. Hij viel hard, maar vond steun tegen iets kouds, glads. De opluchting was van korte duur. Hij merkte hoe de druk van zijn vallende lichaam te sterk was voor dat wat hem opving. Het brak. Hij viel er doorheen en voelde een brandende pijn in zijn armen, schouders, gezicht. Dit gebeurde steeds. De ander liet hem struikelen, stompte hem, verzon strenge regels of belette hem de toegang.

Mensen verdedigden de ander steevast, omdat ze begrip hadden voor het leed dat de ander destijds was aangedaan. Ze vonden dat hij de ander ruimte moest geven en begrip moest tonen. Ook al had hij geen hand in het leed van de ander. De mensen wel. Ze hadden het gezien, laten gebeuren of er zelf aandeel in gehad. Ze voelden zich schuldig en begrepen de gekwelde ziel van de ander.

Maar hij was er toen niet bij. Had niets gedaan, niets gezien. Hij was hier op de plek waar de ander later zijn toevlucht vond. Waar de ander zijn tuin creëerde. Op de plek die hij van iedereen achtte. Dus ook van de ander. Ook toen de ander bomen plantte, paden aanlegde en bloemen tot bloei liet komen. De plek bleef voor iedereen, zo dacht hij. Maar de ander zette er een haag omheen en verwelkomde er alleen de mensen die hij vertrouwde. Hij hoorde daar niet bij en mocht de plek waarvan hij hield niet meer zomaar bezoeken. Altijd moest er wat tegenover staan. Jaar in, jaar uit. Terwijl de mensen zo naar binnen mochten. Zonder zijn pijn te zien. Woede welde in hem op. De maat was vol. Tijd voor een daad van verzet.

Die avond was een brandende fakkel genoeg om de tuin weg te vagen.

Lees over vijf blogs weer een verhaal in 300 woorden

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.

Name *

Voornaam

Achternaam

Email *

Aanmelden