“Wat ben je aan het doen?” Ik probeer een blog te schrijven, maar heb geen inspiratie. Ik eet dropjes en koek, terwijl ik zinnen typ en weer weghaal. Al kauwend vraag ik me af waarom mijn hoofdpijn niet wegzakt. Tussendoor open ik een webbrowser om een leuk cadeautje voor mijn nichtje uit te zoeken (want bijna jarig) en bedenk dat ik nog twee vriendinnen zou appen om een afspraak te maken. Ondertussen zegt een stemmetje dat ik op mijn socials nog aandacht moet besteden aan mijn boek en de komende boekpresentatie op 22 februari. Een ander stemmetje moppert dat het alweer laat is en ik nog steeds niks heb.

“Waarom heb je geen inspiratie?” Er is geen onderwerp dat eruit springt. Er pruttelt en er sprankelt niks in mijn hoofd. Er zijn te veel onderwerpen en tegelijkertijd te weinig om een goed stuk over te schrijven. Want wie zit er te wachten op een verhaal over de hoeveelheid nutteloze boekjes die ik ontving bij de aanschaf van mijn printer? Of op een stukje over sneeuw, wind en regen? Of weer een blog over mijn boek? Over Palestina, de vele bombardementen, het dodental, de hongersnood en alle andere verschrikkingen die dag in dag uit op ons nieuws voorbij komen, zonder dat de wereld ingrijpt. Over de spreidingswet die door de leider van de grootste partij wordt weggezet als “een groot probleem” terwijl het de beste oplossing is voor het echt grote probleem dat Ter Apel al jaren probeert het hoofd te bieden: de opvang van asielzoekers.
Of een blog over het tv-programma dat ik zondag zag, ‘De slag om Florida’ van Eelco Bosch van Rosenthal, over vrijheid van onderwijs, verboden boeken (Orwells 1948 staat in sommige Amerikaanse staten op een lijst van verboden boeken!) en vrijheid van meningsuiting. Of dichter bij huis: de documentaire over mensen die een minivarken als huisdier kochten, dat uitgroeide tot een maxivarken, waar de buurt steen en been over klaagde. Een varken in een rijtjeshuis!
Er is zoveel om over te schrijven. Zoveel om me druk over te maken. En tegelijkertijd ben ik zo moe van het nieuws en moedeloos. Er wordt gepraat en gepraat. Ieders mening is belangrijk en iedereen doet er toe, en tegelijkertijd doet niemand ertoe. Want al dat gepraat brengt geen oplossingen, terwijl de gemoederen steeds hoger oplopen.

‘Wat ga je eraan doen?’  Eh…tsja…