Iedere dag zie ik meer lichtjes verschijnen. In huizen worden kerstbomen opgetuigd. In tuinen verschijnen lichtgevende sterren, rendieren en kerstbomen. Aan dakranden komen lichtsnoeren in ijspegelvorm. Het oogt warm, sfeervol en gezellig. Het verlicht de donkere dagen. Letterlijk. Over een krappe veertien dagen is het Kerst. De periode waarin vrede op aarde gepredikt wordt en er voor naastenliefde een belangrijke rol is weggelegd. Maar hoever zijn we daarvan af? Lukt het ons om ook figuurlijk de donkere dagen te verlichten?
De laatste zin uit het gedicht ‘Denk aan anderen’ van Mahmoud Darwish is: ‘Was ik maar een kaars in het donker’. Het gedicht staat op de eerste pagina van mijn boek en is vertaald door Mahmoud Omar, één van de twee hoofdpersonen. De laatste tijd is die zin voor mij heel belangrijk. Om mij heen voelt het donker. Met oorlogen, klimaatverandering, wereldleiders die ik niet begrijp en een verkiezingsuitslag die niet hoopgevend is. Een kaars in het donker is hoopgevend. Mijn boek beschouw ik als een kaars in het donker. Een kaars die licht werpt op twee kwesties die vaak onderbelicht zijn: vluchtelingen en de Palestina.
Waarom? Omdat over vluchtelingen vaak gesproken wordt als een begrip. Terug te brengen tot aantallen en tot begrippen als ‘overlast gevend’ of ‘geldverslindend’. ‘Ze’ worden vaak gezien als uitkeringstrekkers die onze huurhuizen inpikken. In aanloop naar de verkiezingen ging het hier voortdurend over. En nu nog, nu de partij die het hardst is op asielmigratie, gewonnen heeft.
Ook de tweede kwestie domineert sinds kort weer het nieuws door de oorlog in Israël/Palestina. Toen begon ook de verdeeldheid in ons land meer zichtbaar te worden. Want wie moet onze regering steunen? Wie heeft er recht op zelfverdediging? Wie is de agressor?
Op beide kwesties werpt mijn boek een licht. Het geeft vluchtelingen een gezicht en laat zien dat zij mensen zijn zoals jij en ik. Mensen die de pech hadden dat hun wieg elders stond. De wieg van de hoofdpersonen uit mijn boek stond in Syrië, in vluchtelingenkamp Yarmouk aan de rand van Damascus. Zij zijn geboren als vluchteling, opgeroeid als vluchteling en vijftig jaar later gevlucht als vluchteling. Want zij zijn Palestijnen en wachtten hun hele leven lang op terugkeer.
In mijn boek en tijdens mijn presentaties vertel ik hierover. Belicht ik het lot van vluchtelingen hier in Nederland. Vluchtelingen die niet anders konden dan alleen vertrekken, zonder hun gezin. Niet zozeer hier naartoe, maar vooral weg uit de oorlog. Mensen die met pijn in hun hart hun gezin achterlaten. Die elke dag in angst leven en vrezen dat hun dierbaren daar, ver weg slachtoffer worden van het oorlogsgeweld. Terwijl ze hoopvol afwachten tot de dag dat de gezinshereniging aandient. Dag na dag, week na week, maand na maand.
En mocht je nu denken, maar de vluchtelingen overspoelen toch ook ons land? Lees de feiten op de website van Vluchtelingenwerk Nederland. Ze presenteren betrouwbare feiten gebaseerd op de cijfers van het CBS. En natuurlijk, onder alle vluchtelingen die ons land binnenkomen zijn mensen met verkeerde bedoelingen. Die mensen zijn er altijd en overal. Maar laat deze mensen niet bepalend zijn voor onze beeldvorming. Het overgrote deel van de mensen die hier toevlucht zoekt, komt hier uit nood. Zie die mensen. Ze verdienen begrip, mildheid en respect. Wees voor hen een kaars in het donker. Zeker nu, in de donkere dagen voor Kerst.
Eén reactie op “Een kaars in het donker”
Toen ik het gedicht in je boek las, ontroerde het me. Nu in je blog ontroert het opnieuw omdat het verwoordt dat we niet alleen zijn, hoe we er voor elkaar kunnen zijn. Hoopgevend, gevend, verbindend.