Gezinshereniging, daarover is het kabinet afgelopen vrijdag (7 juli 2023) gevallen. Voor veel mensen het ‘iets’ dat verbonden is aan ‘de asielcrisis’ en kan beperking daarvan helpen om de toestroom aan vluchtelingen naar ons land te stoppen. Want dan komen er meer huizen beschikbaar voor mensen van hier en voor de mensen die er al zijn. Maar is dat zo? En is beperking van gezinshereniging de oplossing?

Ik weet het, ik heb makkelijk praten. Ik heb een fijn groot dak boven mijn hoofd, heb werk en ervaar geen overlast van asielzoekers in mijn buurt. Maar als je al jaren wacht op een huurwoning en een koopwoning niet kunt betalen, dan sta je er anders in. Dat snap ik ook. En je staat er ook anders in, als je overlast ervaart van asielzoekers.

Zelf zie ik asielzoekers als een verrijking van mijn leven. Door met hen in gesprek te zijn, ontdek ik de wereld. Leer over prachtige culturen, hoor mooie verhalen, eet geweldig lekkere gerechten en bezie ik andere standpunten.

Maar bovenal leer, ontdek en hoor ik hoe bevoorrecht we zijn en hoe onrechtvaardig onze wereld is. Ik leer hoeveel mensen op de vlucht zijn voor geweld dat door ons toedoen (soms al jaren geleden) is ontstaan. Ik ontdek hoeveel mensen huis en haard verlaten, omdat de grond en de lucht vervuild zijn voor onze welvaart. Ik hoor hoeveel mensen gebukt gaan onder moderne slavernij, zodat wij onze luxe producten kunnen consumeren. En ik zie op het journaal hoeveel mensen uiteindelijk besluiten dat op een wankel bootje de zee op gaan, een betere keuze is dan te blijven in het land waar ze vandaan komen.

Die keuze maken ze niet zomaar. En niet alleen voor zichzelf. Maar ook voor de achterblijvers, zodat zij deze gevaarlijke tocht niet hoeven te ondernemen en op een veiligere manier na kunnen reizen. Nareizen naar een onbekend land, met een onbekende taal, in een onbekend werelddeel om uiteindelijk herenigd te worden met hun vader, moeder, broer of zus die als eerste hier aangekomen is. En het wachten daarop duurt nu al lang. Zeker als de leefomstandigheden van de achterblijvers zwaar zijn. En dan duurt wachten lang.

Het is aan ons samen om deze wereld mooier te maken voor iedereen. Voor mensen die al jaren wachten op een huis én voor mensen die op de vlucht zijn voor oorlog, geweld, honger en klimaatrampen. We hebben tot half november de tijd om na te denken over wie straks onze stem verdient om Nederland én de wereld voor ons allemaal leefbaarder én hopelijk mooier te maken. Neem die tijd en maak een goede keuze.

Hieronder alvast een voorproefje van mijn boek, waarin ook gezinshereniging een thema is. Dit najaar verschijnt het bij Uitgeverij Palmslag. Meer weten/lezen?
Klik hier!

“In de wachtkamer van het leven staat de tijd niet stil. Die tikt genadeloos door. En dat merken Ali en Omar. De tijd vliegt, maar procedures niet. Die gaan traag, trager, het traagst. Ali en Omar staan in de wacht. Dag na dag, week na week, maand na maand. Wachten op een verblijfsvergunning, wachten op gezinshereniging, wachten op woonruimte, wachten op een werkvergunning, wachten op… op… alles!

De twee tot vier maanden tot gezinshereniging waar ze bij vertrek over spraken, blijken al gauw een illusie. In die tijd is hun eigen aanvraag nog niet eens goedgekeurd. Zodra dat wel zo is, kunnen ze de aanvraag voor hun gezinnen in gang zetten. En dan, dan moet er nog genoeg geld zijn voor de vliegtickets. Om nog maar te zwijgen over hoe hun gezinnen überhaupt veilig op een vliegveld moeten komen.“

Uit: Staatloos, nooit hooploos. Het verhaal van Mahmoud en Mahmoud
Verschijningdatum: november 2023

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.

Name *

Voornaam

Achternaam

Email *

Aanmelden