Hoelang al is er vrijwel dagelijks iets in het nieuws over geweld tussen Israël en de Palestijnen? Hoe vaak gaat het over Palestijnse militanten of Palestijnse terroristen? Hoe vaak gaat het over het Israëlische leger dat burgers beschermt tegen het oplaaiende geweld?

Maar is dat ook zo? Zijn Palestijnen terroristen, zijn ze militanten? Voert het Israëlische leger echt alleen beschermingsactiviteiten uit? Kortom, wie is de agressor? Wie is de bezetter? Wie is de onderdrukte? Wie is de terrorist?

Vragen die door beide kanten anders beantwoordt worden. Toch is het belangrijk om je in alle eerlijkheid af te vragen wie de meeste machtsmiddelen heeft, aan welke kant de meeste burgerslachtoffers vallen en van welke groepering de meeste burgers al decennia lang buiten hun eigen streek of land in vluchtelingenkampen leven.

Woorden kleuren je beeld
Ook is het goed om je te realiseren dat de woorden die er in de media gekozen worden, ons beeld van het conflict beïnvloeden. Een terrorist of militant brengen we vaak in verband met woorden als angst, haat en agressie. Het leger associëren we vaker met orde en veiligheid. Ik vraag me af of de woorden die gekozen worden voor de strijdende partijen de juiste zijn. En of ze recht doen aan de mensen die strijden. Een terrorist of militant is in mijn beleving iets heel anders dan een vrijheidsstrijder. Een bezetter iets anders dan een soldaat.

De afgelopen tijd vielen er veel slachtoffers. Met name aan Palestijnse zijde. Er werden tien Palestijnse kinderen gedood en – volgens Israël – ook leiders van terroristische organisaties. Het maakt me verdrietig. En het roept vragen bij me op. Vragen over wie er door wie geterroriseerd wordt. En wie zijn volk beschermt tegen wie.

Vanuit Gaza bericht onder andere de stichting Plant een Olijfboom via Instagram over wat er daar gebeurt. Ze posten dagelijks over de doden die aan Palestijnse zijde vallen. Over jonge kinderen die nooit meer zullen lachen. De beelden zijn indringender dan de beelden die ik op het journaal zie. Laat ik mij door Plant een Olijfboom alternatieve feiten voorschotelen? Ofwel brengen ze nepnieuws? Ik heb het idee van niet.

Brengt het journaal maar een gedeelte van het verhaal in beeld? Ik heb het idee van wel. Misschien wel omdat we het nieuws moe zijn, de kwestie te ingewikkeld vinden of te ver van ons bed. Daarmee is het probleem niet weg, de kwestie niet opgelost en blijft het leed oneindig groot.

75 jaar Israël, 75 jaar Al-Nakba
Terwijl ik deze tekst schrijf, bestaat de staat Israël precies 75 jaar en 1 dag en is het Palestijnse Al-Nakba, de catastrofe, precies 75 jaar een feit. Daarmee kwam er een einde aan het gewone leven voor duizenden Palestijnen. Ze verlieten hals over kop kun huis. Gingen naar Gaza, de Westelijke Jordaanoever of naar één van de buurlanden om een veilig heenkomen te vinden. Nu, 75 jaar later, sleept het conflict voort. Nog altijd is er geen oplossing voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem. Nog altijd is er geweld en agressie.

Toch zou het mooi zijn als er naar 75 jaar strijd een einde komt aan al het bloedvergieten. Aan al het onrecht en aan alle pijn. Ik weet dat ik dat, met zo’n blog als deze, niet bereik. Maar ik hoop dat mensen bereid zijn om anders naar het conflict te kijken. Te zien welk leed er aan Palestijnse kant is. Te zien welk leed er aan Israëlische zijde is. En te zien dat geweld niet de oplossing is, maar de brandstof voor veel en veel meer ellende. Menselijkheid is wat het gebied nu nodig heeft om dit conflict op te lossen. We moeten een keuze maken voor vrede en vrijheid. Voor beide partijen. Dat is makkelijk gezegd, maar o zo moeilijk te realiseren.

---

Altijd de laatste blog in je mailbox

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres* achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox. * Ik gebruik je e-mailadres alleen voor de blogs.