Je merkt pas hoe waardevol het is als het er niet meer is. Als je niet van A naar B kunt, simpelweg omdat de wegen erheen geblokkeerd zijn. Als bang bent om de straat op te gaan, omdat jij er niet gewenst bent. Als niet kunt houden van wie je wilt houden. Als je niet kunt doen, wat je wil doen.

Ik kan het me maar moeilijk voorstellen. Ik ben opgegroeid in een land waar vrijheid voor mij vanzelfsprekend is. Een land waar ik van mijn ouders alle steun kreeg om te zijn wie ik ben, te dragen wat ik wil dragen en om mijn eigen keuzes te maken. Hoe goed of slecht ook.

Mijn paspoort bracht me op veel plekken. Ook op plekken die voor anderen gesloten bleven omdat zij niet het juiste paspoort of legitimatiebewijs konden tonen. En ik kan nog steeds naar plekken waar niet iedereen kan komen. Ik kan me verplaatsen binnen de Europese Unie en als ik dat wil, ook daarbuiten.

Die vrijheid heb ik. En die vrijheid kan ik delen met mijn kinderen. Zo reisde ik vorige week met mijn zoon naar Parijs. We hadden een relaxte treinreis en konden gaan en staan waar we wilden. We genoten van de stad, van lekker eten en hadden een goed bed in een hotel. Want ook die vrijheid hebben we: de vrijheid die het verdienen van genoeg geld met zich meebrengt, waardoor je keuzes kan maken die niet voor iedereen bereikbaar zijn.

Ik voel me bevoorrecht dat ik al die vrijheden heb. Enkel en alleen door de plek waar ik geboren werd. Vooral als ik me bedenk dat ouders elders op de wereld niet voor hun plezier een reis maken met (of juist zonder) hun kinderen. En dat ze dan niet in een hotel slapen, maar in tenten, of erger, gewoon op straat.

Ik voel me bevoorrecht, zeker als ik op de straten van Parijs de zwervers en de bedelaars zie. Geen van hen lijkt op mij én toch had ik het kunnen zijn als mijn wieg elders had gestaan. Als ik een andere huidskleur had gehad, een ander geloof of ouders in een andere sociale klasse. Ik voel me bevoorrecht omdat ik ben wie ik ben, woon waar ik woon, vrij ben om te gaan en staan waar ik wil en te zeggen wat ik wil zeggen.

“Ik voel me bevoorrecht
dat ik al die vrijheden heb”

Mei is dé maand om bij die vrijheid stil te staan. De offers die hiervoor gemaakt zijn te herdenken én de vrijheid te vieren. Al is het vieren van de vrijheid tegenwoordig steeds meer een privilege in een wereld waar oorlog gewoner is dan vrede. Waarin bedreigingen gangbaarder zijn dan begrip en empathie. Waarin grenzen opwerpen gangbaarder is, dan ze openstellen.

Sta deze maand, deze week, stil bij de vrijheid. Bij jouw vrijheid en bij de invloed die jouw vrijheid heeft op de vrijheid van anderen. Sta stil bij de offers die er voor jouw en onze vrijheid zijn gebracht en nog iedere dag worden gebracht. Deel je vrijheid en vier je vrijheid, zonder de vrijheid van anderen in te perken en… help – binnen de mogelijkheden die je hebt – mensen die minder vrijheden hebben, zodat zij op een dag ook het voorrecht hebben om samen met ons de vrijheid te ervaren, te vieren én te koesteren.