De afgelopen week realiseerde ik me ineens dat mijn oudste echt groot en zelfstandig is geworden. Natuurlijk was dat al langer zo, maar ineens drong het ook echt tot me door toen ik zag hoe goed hij bezig was met een opdracht voor Engels. Daarvoor moest hij een kookvlog maken – een kookvideo.
Hij zocht een recept uit, stelde een boodschappenlijstje samen en ging op
pad om de benodigde ingrediënten te halen. Eenmaal thuis schreef hij een
script en daarna gingen we samen aan de slag. Ik als cameravrouw, hij als een ware Jamie Oliver.
“Dit knippen we er straks wel uit, toch?”
“Hello Everyone, today I am going to show you how to bake some nice apple-yoghurt pancakes”, zei hij met een stralende lach in de camera. Daarna somde hij de ingrediënten op en liet alles keurig aan de kijker zien.
Vervolgens ging hij aan de slag met de aanwijzingen voor het bereiden van de pannenkoeken. We hadden – ondanks zijn goede voorbereidingen – toch niet alles klaarliggen, dus zo nu en dan sprak hij fluisterend tot mij: “Mam, we zijn de zeef vergeten” – waarna ik zo stil mogelijk “Bovenste la” zei – Of “Dit knippen we er zo toch wel even uit, hè?” als er iets gebeurde wat niet helemaal volgens plan was. Om vervolgens onverstoorbaar verder te gaan met zijn taken: bloem zeven, eieren breken, yoghurt en water toevoegen en alles door elkaar kloppen met de garde. Soms zweefde er een kommetje of voorwerp in beeld als ik hem iets aangaf, dat we nog niet klaar hadden staan. We hadden er lol in samen en ik genoot ervan om mijn oudste door het schermpje van de camera druk in de weer te zien. Hij sprak de kijker toe, vertelde wat hij aan het doen was en bakte alsof hij het dagelijks deed.
Het was zo leuk om te zien. Helemaal de tweede (derde, vierde en vijfde ;-)) keer, tijdens het monteren van het filmmateriaal. Ik zie een jongen vol zelfvertrouwen. En ik zie mezelf zo nu en dan door het beeld sluipen om snel even een appeltje te schillen, de afzuigkap aan te zetten of een lepeltje te pakken. Ook hoor ik mezelf zo nu een dan een aanwijzing fluisteren, waarna hij terug fluistert: “Dit knippen we er straks wel uit, toch?” Ook klinkt mijn gegrinnik tussendoor, vlak voor een cruciaal zinnetje… Als we dat maar goed weg kunnen werken tijdens het monteren.
Maar het mooist vind ik om te zien hoe hij me tijdens mijn sluip- en fluisteracties steeds met stralende ogen aankijkt, duidelijk blij met de tip of de hulp.
Wonderwel gaat het monteren goed en kijken we niet veel later naar een filmpje van een dikke acht minuten waarin hij als een echte chef-kok aan het werk is. In de laatste seconden presenteert hij de kakelverse appel-yoghurt-pannenkoeken, terwijl hij recht in de camera kijkt en als een volleerd Youtuber zegt: “These are the apple-yoghurtpancakes. I hope you’ve enjoyed the video and I hope they taste nice”. Met een stralende lach loopt hij uit beeld en serveert ons de apple-yoghurtpannenkoeken, die we met z’n vieren heerlijk oppeuzelen.
Blog in je mailbox?
Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox.