Voor vandaag had ik gepland om iets te schrijven over Ter Apel. En eigenlijk weet ik niet hoe te beginnen. Want wat daar gebeurt, raakt me. En de reacties erop, raken me nog meer. Een zwaar gevoel overviel me toen ik hoorde dat Artsen zonder Grenzen zo’n anderhalve week geleden besloot om hulp te verlenen in Ter Apel. Artsen zonder Grenzen! Een organisatie die ik associeer met noodhulp bij oorlog, geweld en natuurrampen. Maar altijd ver van mijn bed. Maar dit is niet ver van mijn bed. Dit is hemelsbreed zo’n 55 kilometer van mijn bed. En met de auto kan ik er in ongeveer een uur zijn.

Ik hoor en lees erover. En elke keer staan de tranen in mijn ogen als ik hoor wat zij, de medewerkers van Artsen zonder Grenzen buiten de poort in Ter Apel aantreffen. Ze vertellen dat het vergelijkbaar is met de leefomstandigheden die ze zagen op plekken als het Griekse vluchtelingenkamp Moria. Toiletten zijn niet schoon en er zijn geen douches. Mensen hebben zich al een week niet kunnen wassen en honderden ontheemden slapen dagelijks in de buitenlucht, ongeacht de weersomstandigheden. Onder hen zwangere vrouwen, kinderen en mensen met chronische ziekten. Het is zo dicht bij mijn bed en alsnog doe ik niks. Niks! Terwijl ik hoor, lees en zie hoe heftig het is. En in de wetenschap dat zeker de helft van alle taalcursisten die ik les gegeven heb, ooit voet heeft gezet in aanmeldcentrum Ter Apel. Ze kwamen van ver. Hadden veelal een zware tocht achter de rug. Sommigen in gammele bootjes. Anderen dagenlang in donkere vrachtwagens. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de hel waar ze uit vluchtten.

Het raakt me dat juist deze mensen onder zulke schrijnende omstandigheden kennis maken met Nederland. Dat ze voor de meesten van ons mensen zonder gezicht zijn. Onbekenden die volgens velen azen op de schaarse huizen, ons veel geld kosten en eropuit zijn problemen te maken. En zolang ze geen gezicht hebben, kun je zoiets denken of zeggen. Maar stel je er een gezicht bij voor en realiseer je alsjeblieft dat alles achterlaten en je overgeven aan het lot een duivels dilemma is. Natuurlijk, alles om hen heen is verwoest door oorlog. Maar toch… ook alles dat vertrouwd is, laten ze achter. Overgeleverd aan de goedheid van de mensen die ze onderweg treffen. En al snel kunnen ze zich niet meer uiten in hun eigen taal, krijgt hun dagelijks brood een andere smaak en structuur en slapen ze steeds op een andere plek. Soms in een bed, soms zittend tussen anderen of onder de blote hemel. En hoewel ik dat allemaal weet, doe ik niets. Behalve een boek schrijven, in de hoop jullie een gezicht te kunnen geven bij de mensen zonder gezicht aan de poort van ons aanmeldcentrum. Maar dat is niet genoeg.

Blog in je mailbox?

Op dinsdagen in de even weken plaats ik een nieuwe blog. Wil jij hem als eerste lezen? Laat dan even je naam en e-mailadres achter. Dan ontvang je mijn blog om de dinsdag in je mailbox.