Vaak is schrijven ontzettend leuk. Dan zit ik helemaal in het verhaal en vliegen de letters over het scherm. Maar soms wil het niet. Willen de woorden niet komen, weet ik niet goed hoe ik een passage moet uitwerken of onder woorden brengen. Of voel ik mij onzeker over een gekozen stijlelement of de vertelwijze. Dan wil het niet zo en krijg ik last van schrijfvermijdende impulsen als dagdromen, rondhangen op internet zonder duidelijke reden – behalve dan dat ik het écht even moest lezen –  en onnodig lang bezig zijn met de was ophangen en planten watergeven. Op dat soort momenten baal ik van mijn gedrag en wil ik mezelf een schop onder de kont geven. Dan mopper ik tegen mezelf: ‘Ga nou schrijven!’

Door er af en toe naar te kijken,
weet ik dat het goed komt

Gelukkig hangen er boven mijn bureau twee posters die me steeds weer motiveren om door te gaan met schrijven: ‘Believe you can, and you will‘ en ‘If you can dream it, you can do it’. Door er af en toe naar te kijken, weet ik dat het goed komt. Dat het boek afkomt, ook al gaat het wat langzamer dan gehoopt. Want met dit boek heb ik een missie. Een missie om vluchtelingen een gezicht te geven. Om te laten zien dat vluchten naar ons land geen langgekoesterde wens is, maar dat besluiten om te blijven of te vluchten een duivelsdilemma is. Alles achterlaten; van je familie, je huis en alles dat je vertrouwd is tot je carrière en alle idealen waar je voor stond.  

Een stap in het onbekende zetten. Niet weten waar het lot je brengt en overgeleverd zijn aan de barmhartigheid of onbarmhartigheid van mensen, instanties, overheden. Weer onderaan de ladder beginnen. In een taalklasje de basis leren om je op straat, in de supermarkt en bij de dokter te redden. Hard studeren om je taalvaardigheden te verbeteren. Want als je de taal niet spreekt, of niet goed genoegd, lukt het vrijwel niet om werk te vinden in het beroep dat je had. Of om überhaupt werk te vinden. En als je de taal vervolgens spreekt en goed spreekt, is het nog steeds moeilijk om een baan te vinden, vooral als je dik in de vijftig, bijna zestig bent.

Dit verhaal wil ik vertellen, moet ik vertellen. En dat is ook het verhaal over de vluchtelingenkampen in Syrië waarin mensen ruim zeventig jaar hebben gewoond, voordat ze opnieuw moesten vluchten. Naar onbekende oorden, waardoor de terugkeer naar hun eigen land, verder weg lijkt dan ooit.

Door stil te staan bij waarom ik dit boek schrijf, is het makkelijker om de schrijfvermijdende impulsen te doorbreken en ervoor te zorgen dat het een goed boek wordt dat de mensen in hun harten raakt.